Wnętrze kościoła

W części środkowej ołtarza mieści się obraz Świętej Trójcy (fot. powyżej). Namalowany jest na podobraziu z drzewa lipowego, na które składa się pięć pionowo sklejonych ze sobą desek. Całość ma wymiary 150 cm x 138 cm. Malowidło wykonano na gruncie kredowo-klejowym, techniką olejną. Data powstania obrazu wypisana jest w lewej górnej części obrazu na kolumnie  – narzędziu Męki Pańskiej, trzymanej przez anioła; napis ten brzmi: „AD 1597”.

Obraz przedstawia Trójcę Świętą w odmianie ikonograficznej zwanej „Pietas Patris”. Temat ten nie wiąże się z żadnym wydarzeniem biblijnym, lecz jest przekształceniem popularnego przedstawienia Piety Maryjnej, a także znanego już od XII wieku tematu zwanego Tronem Łaski. Na naszym obrazie widzimy Boga Ojca trzymającego na kolanach martwe ciało Chrystusa, zdjęte z krzyża. Na rękach, nogach i boku Chrystusa widoczne są rany. Bóg Ojciec przytrzymuje Syna prawą ręką poprzez całun.  Prawa ręka Chrystusa opada bezwładnie w dół, lewa zaś uniesiona jest nieco do góry, wsparta o lewą rękę Boga Ojca wyciągniętą w kierunku widza. Ta właśnie dłoń Boga Ojca jest niezwykła, bo posiada sześć zamiast pięciu palców. Jest to prawdopodobnie nawiązanie do  sześciu dni stworzenia, jako dzieła Boga Ojca. Ugięte w kolanach nogi Chrystusa wspierają się o fałdzisty całun, który z dwóch stron podtrzymują aniołowie. Pociągłą twarz Chrystusa, o zamkniętych oczach, okalają spadające na ramiona, długie, gładko zaczesane czarne włosy oraz krótka, czarna broda, w przeciwieństwie do siwego zarostu Boga Ojca z długą brodą. Biodra Chrystusa osłania perizonium równie fałdziste jak całun.

Nieco ponad i pomiędzy głowami Ojca i Syna unosi się Duch Święty w postaci gołębicy. To Jego usytuowanie nawiązuje zapewne do wyznania wiary nicejsko-konstantynopolskiego z roku 381, mówiącego o pochodzeniu Ducha Świętego od Ojca i Syna. Osoby Świętej Trójcy otaczają po bokach adorujący i trzymający narzędzia męki  czterej aniołowie ze skrzydłami, zaś u góry widzimy na obłokach mniejsze ich postacie oraz wiele innych w postaci samych tylko uskrzydlonych główek. Głowa Boga Ojca oraz Chrystusa otoczone są złotymi, promienistymi nimbami, nałożonymi na podobrazie plastycznie w formie zagłębionych talerzy.

Obraz jest wielobarwny: płaszcz Boga Ojca namalowany barwą purpurową, suknia i całun białe, szaty aniołów w kolorach: żółtym, zielonym i czerwonym. Tło w części górnej szaro-złote i błękitne, w części dolnej szare.

U samej góry obrazu występuje rzadki symbol.

Cztery święte litery Imienia Bożego JAHWE. Zapisane w tradycji hebrajskiej יהוה  – tworzą tzw. tetragram (gr. tetragrammaton – cztery litery).

W ołtarzu użyta została forma z tak zwaną punktacją masorecką – יְהֹוָה – systemem samogłoskowym dodanym do tekstu hebrajskiego w średniowieczu (VII–X w.), aby ułatwić czytanie Pisma Świętego w tym języku.

W judaizmie imienia יהוה nie wolno było wymawiać na głos z szacunku dla świętości Boga. Masoreci więc celowo NIE dodali właściwych dla słowa JAHWE samogłosek do Tetragramu. Zamiast tego wstawili samogłoski z innego słowa: „Adonaj” (אֲדֹנָי), by zamiast wymawiać imię JAHWE, czytać „Adonaj”.

Spółgłoski z „JHWH” + samogłoski z „Adonaj”, czyli יְהֹוָה – wyglądają tak, jakby można było przeczytać „Jehowa”, ale taka wymowa jest celowo sztuczna – nie była nigdy prawdziwą wymową imienia Boga.