Licznik odwiedzin
Dzisiaj: 20
Wczoraj: 38
W tym miesiącu: 1011
W tym roku: 11443
Online: 1Wnętrze kościoła
WYPOSAŻENIE WNĘTRZA. Ołtarz główny, późnorenesansowy pochodzi z 1. poł. XVII w., jednokondygnacjowy ze zwieńczeniem, kolumnowy z ażurowymi uchami o motywach chrząstkowych, a w nim obrazy: w polu głównym Trójca Przenajświętsza w typie Tronu Łaski, namalowana na desce ok. 1600 r., w zwieńczeniu Duch Święty pod postacią gołębicy. Dwa ołtarze boczne późnorenesansowe pochodzą z początku XVII w.: pierwszy z rzeźbami śś. Wojciecha i Stanisława bpa, obrazem Ukrzyżowania z klęczącymi postaciami fundatorów oraz Opłakiwaniem Chrystusa w predelli, z 1597 r., malowanym na desce; drugi z obrazami: w polu głównym Koronacja Matki Boskiej z 1597 r., malowany na desce, w predelli Adoracja Dzieciątka, w zwieńczeniu chusta św. Weroniki.
Ambona neoklasycystyczna pochodzi z 1. poł. XIX w. Prospekt organowy pochodzi z początku XX w. Organy wykonane zostały w 1901 r. przez firmę „Riegger”. W prezbiterium znajduje się obraz Matki Boskiej Bolesnej z pocz. XIX w. Na belce tęczowej znajduje się barokowy Krucyfiks z 1. poł. XVII w. U podstawy ołtarza, po jego prawej stronie, umieszczono kamień węgielny z wyrytą datą 1595, informującą o rozpoczęciu prac przy budowie kościoła.
Obecnie w tarnowskim Muzeum Diecezjalnym (link) znajdują się skrzydła późnogotyckiego tryptyku, pochodzące z kościoła Trójcy Przenajświętszej w Tarnowie. Ich autorstwo wiązane jest z Mistrzem tryptyku z Szyku, działającym w 1. poł. XVI w. Na skrzydłach tryptyku przedstawiono sceny z życia Chrystusa: m.in. Wjazd do Jerozolimy, Chrystus przed Kajfaszem, Biczowanie i Zmartwychwstanie. W Muzeum Diecezjalnym jest równieżpochodzący z kościoła obraz dróżek kalwaryjskich z kaplicami, klasztorem bernardynów i pałacem w Kalwarii Zebrzydowskiej oraz zamkiem w Lanckoronie i herbem Radwan Zebrzydowskich, barokowy z 1706 r.
W części środkowej ołtarza mieści się obraz Świętej Trójcy (fot. poniżej). Namalowany jest na podobraziu z drzewa lipowego, na które składa się pięć pionowo sklejonych ze sobą desek. Całość ma wymiary 150 cm x 138 cm. Malowidło wykonano na gruncie kredowo-klejowym, techniką olejną. Data powstania obrazu wypisana jest w lewej górnej części obrazu na kolumnie – narzędziu Męki Pańskiej, trzymanej przez anioła; napis ten brzmi: „AD 1597”.
Obraz przedstawia Trójcę Świętą w odmianie ikonograficznej zwanej „Pietas Patris”. Temat ten nie wiąże się z żadnym wydarzeniem biblijnym, lecz jest przekształceniem popularnego przedstawienia Piety Maryjnej, a także znanego już od XII wieku tematu zwanego Tronem Łaski. Na naszym obrazie widzimy Boga Ojca trzymającego na kolanach martwe ciało Chrystusa, zdjęte z krzyża. Na rękach, nogach i boku Chrystusa widoczne są rany. Bóg Ojciec przytrzymuje Syna prawą ręką poprzez całun. Prawa ręka Chrystusa opada bezwładnie w dół, lewa zaś uniesiona jest nieco do góry, wsparta o lewą rękę Boga Ojca wyciągniętą w kierunku widza. Ta właśnie dłoń Boga Ojca jest niezwykła, bo posiada sześć zamiast pięciu palców. Jest to prawdopodobnie nawiązanie do sześciu dni stworzenia, jako dzieła Boga Ojca. Ugięte w kolanach nogi Chrystusa wspierają się o fałdzisty całun, który z dwóch stron podtrzymują aniołowie. Pociągłą twarz Chrystusa, o zamkniętych oczach, okalają spadające na ramiona, długie, gładko zaczesane czarne włosy oraz krótka, czarna broda, w przeciwieństwie do siwego zarostu Boga Ojca z długą brodą. Biodra Chrystusa osłania perizonium równie fałdziste jak całun.
Nieco ponad i pomiędzy głowami Ojca i Syna unosi się Duch Święty w postaci gołębicy. To Jego usytuowanie nawiązuje zapewne do wyznania wiary nicejsko-konstantynopolskiego z roku 381, mówiącego o pochodzeniu Ducha Świętego od Ojca i Syna. Osoby Świętej Trójcy otaczają po bokach adorujący i trzymający narzędzia męki czterej aniołowie ze skrzydłami, zaś u góry widzimy na obłokach mniejsze ich postacie oraz wiele innych w postaci samych tylko uskrzydlonych główek. Głowa Boga Ojca oraz Chrystusa otoczone są złotymi, promienistymi nimbami, nałożonymi na podobrazie plastycznie w formie zagłębionych talerzy.
Obraz jest wielobarwny: płaszcz Boga Ojca namalowany barwą purpurową, suknia i całun białe, szaty aniołów w kolorach: żółtym, zielonym i czerwonym. Tło w części górnej szaro-złote i błękitne, w części dolnej szare.
Kompozycja obrazu – symetria oraz wpisanie głównych postaci w trójkąt równoramienny – nawiązuje do renesansowych konwencji stylowych. Pozwala to sądzić, że twórca obrazu wykształcony był na starych wzorach malarskich. Zauważyć można duże podobieństwo do drzeworytu „Trójca Święta” autorstwa słynnego mistrza z Norymbergii Albrechta Dürera (1471-1528) z roku 1511 (zdjęcie po prawej).
Na podstawie tematu obrazu oraz jego trójkątnej kompozycji wnioskować można o jego ścisłym związku z mającymi w tamtym okresie wydarzeniami antytrynitarnymi, a także o silnej reakcji na nie, poprzez ten obraz umieszczony w głównym ołtarzu kościółka pw. Świętej Trójcy (z pracy magisterskiej: Piotr Barszczowski, DREWNIANY KOŚCIÓŁ ŚWIĘTEJ TRÓJCY NA TERLIKÓWCE W TARNOWIE, Tarnów 2003, s. 67-69).
Na belce tęczowej widnieją dwa napisy w języku łacińskim. Ten – widoczny od strony ołtarza głównego – mówi o budowniczym kościółka ks. Łukaszu Godzince: „LaVDIbVs eXtrVXIt DIVInIs Ipse GoDzInka” (Laudibus extruxit Divinis ipse Godzinka) – Na chwałę Bożą wzniósł go [kościół] Godzinka. Pomalowane na czerwono duże litery odpowiadają rzymskim cyfrom. Gdy je zsumujemy otrzymujemy rok. D+D+D+L+X+X+V+V+V+V+I+I+I+I+I+I+I=1597. Litera G, która nie jest cyfrą rzymską, zapewne przez pomyłkę została – jako duża litera – potraktowana jak pozostałe duże i pomalowana na czerwono (prawdopodobnie w czasie renowacji napisu).
Drugi napis, widoczny od strony wejścia głównego, mówi o remoncie kościoła. Drewnianemu kościołowi groziło zawalenie z powodu zbutwiałego drewna. Remont został dokonany staraniem ks. Michała Króla z tarnowskiej Katedry: „KróL CVMpLebe pIa Labentes CorrIgIt aeDes” (Król cum plebe pia labentes corrigit aedes) – Król z pobożnym ludem dźwiga upadającą budowlę – M+D+C+C+L+L+L+V+I+I+I=1858.